Locos por la música



Uno de los temas recurrentes en este blog es la música, una de las artes que más me apasiona... y me gustan casi todas, por cierto. Hoy no pude evitar tocar el tema en el momento que descubrí que en otro blog de un colega corredor se hablaba de uno de esos extraños genios que de vez en cuando aparecen en el mundo artístico.

La figura de Glenn Gould no me era del todo desconocida, pero nunca me había parado a investigar el porqué de su peculiar modo de interpretar. Bueno, investigar es mucho decir. Simplemente me gustaban algunas de las piezas que había oído pero nunca había tecleado su nombre en Wikipedia ni en Google para ver qué se decía de ese músico tan "rarito" pero tan increíble que tenía la costumbre de tararear las melodías que tocaba. Sus interpretaciones ganaban, con ese detalle, en personalidad y sentimiento aunque a algún purista pudiera parecerle molesto encontrarse con un murmullo incesante acompañando las notas geniales de mi adorado J.S. Bach (el autor en el que el pianista canadiense se había especializado, aunque tocara otros autores).

Hoy acabo de descubrir que, al parecer, se le diagnosticó el denominado "Síndrome de Asperger", un transtorno mental y del comportamiento que se encuadra dentro de lo que se denominan "transtornos autísticos". Como no sé explicar bien en qué consiste os comentaré que algunos personajes de ficción (de series de TV , de película o de libro) se caracterizan por ser/padecer "Asperger": la doctora Temperance Brennan de la serie "Bones", el doctor Gil Grissom de la serie "CSI", el físico Sheldon Cooper de la friki serie "The Big Bang Theory", el personaje interpretado por Jack Nicholson en la divertida "Mejor... Imposible" o la protagonista femenina de la trilogía "Millenium", la famosa Lisbeth Salander. Todos ellos son personajes que, entre otras muchas cosas, muestran algún talento excepcional y una falta de empatía con quienes los rodean. Básicamente, aunque hay mucho más, eso el lo que define a un "Asperger".

Aquí os dejo en su compañía (la de Gould y la de Bach) gracias a una espléndidas primeras 7 "Variaciones Goldberg" . Aquí os dejo el enlace con la totalidad, que dura 47 minutos (el que avisa no es traidor, y aquí el enlace con un post muy completo sobre Glenn Gould y estas piezas.





Además, este personaje me trajo a la memoria el de otro que había visto en una película de grato recuerdo (y ello a pesar de estar "oscarizada"). Se trata de la muy bien narrada "Shine", interpretada por el casi siempre genial y en ocasiones excesivo Geoffrey Rush. En ella se narra la historia real de otro pianista, David Helfgott, cuya prometedora carrera (durante sus estudios en la Royal College of Music de Londres consiguió algún premios) se vio truncada por una serie de problemas mentales y de personalidad. Este pianista, a diferencia de Gould, aún vive... y de hecho en la actualidad continúa dando conciertos en su propia vivienda "Heaven", donde su esposa ejerce de mánager, ya que su extraña e inestable personalidad no facilita que su genio deambule mucho por el mundo. En 2011 estará en plena gira por Alemania, Suíza, Hungría y Turquía.

Aquí os dejo con una interpretación de David Helfgott de la Rapsodia Húngara de Franz List.




Por cierto, y por si a alguien le cabían dudas, con esta comparación no pretendo poner a la misma altura a uno y otro intérprete, pero sí el hecho de que sus problemas mentales han tenido influencia en sus carreras de una u otra forma.


6 comentarios:

Fernando dijo...

No caso de Gould é moi interesante escoitar as dúas versións que fixo das variacións Goldberg en distintos momentos da súa carreira. As dúas son "especiais" e diferentes.

O de "especiais" ven dado por que sáltanse todas as convencións da interpretación da música do barroco sen deixar de ser obras mestras da "interpretación".

Aquí entraríamos nunha moi interesante discusión sobre como debe ser a "interpretación" dunha obra musical que, por suposto, deixaremos para outro momento. Iso si, prefiro a última versión que fixo das variacións, mais lenta e mais madura.

En calquera caso e coma sempre, moi bo gusto musical pola túa parte.

dintel dijo...

Tienen unas capacidades de fácil desarrollo y otras que en realidad no son difíciles, mermadas. Bueno, no todos.

banderas dijo...

Graciñas, Fernando, polo teu sustancioso comentario. Vindo dun músico como a copa dun pino coma ti é todo un pracer coñecer a túa opinión.

Xa sei que sobre cómo interpretar determinados tipos de música hai moito debate... e non lle quito razón (¿quén son eu?... "doctores tiene la madre iglesia") a ningunha opinión, pero entendo que algúns intérpretes están por enriba dese tipo de xuizos de valor... coido que entendes por ónde vou ¿non?

Unha aperta ;-)

Dintel, deduzco que algo entiendes sobre este tipo de personalidades ¿no? Gracias por dejar tu comentario.

Biquiños ;-)

khene dijo...

Los personajes que mencionas no padecen Asperger. Léete «El curioso incidente del perro a medianoche» de Mark Haddon. Si quieres te lo presto yo. Es una novela, fácil de leer, cuyo protagonista es un niño que sufre Asperger.

Siempre es un placer leer tu blog ; )

banderas dijo...

Lo leeré, Khene, cuando me lo pases. No soy nadie para asignar un "Asperger" a nadie, sólo cito algunos casos de personajes que en Wikipedia ponen como ejemplo. Si lo hacen mal, se lo discutes a los editores de esa entrada en la Wiki... creo que admiten discusiones así que tú mismo, que yo estoy muy espeso XDDDD

LiLa AnD cLoE dijo...

Hola! Ayer me han dado mi primer y único premio en el mundo blog: STYLISH BLOGGER AWARD de manos de BUBBLES ON MY PLANET. Quien recibe este premio debe redactar un post para agradecérselo a quien se lo dió, publicar 7 cosas sobre sí misma y premiar a otros 15 blogs que haya descubierto en el último año y que por el motivo que sea le parezcan interesantes. Yo te he premiado a tí, los motivos aparecen en el post:
http://lilandcloe.blogspot.com/
Y recuerda... quiero seguir siendo anónima...
Un beso y gracias POR TODO, Lila&Cloe.