Can sen dono




O gume do meu coitelo máis afiado
non abonda para fender na codia desta néboa mesta
que agocha un mañá de esguello
onte.

Un berro mergullado na fervenza
de anguria que agroma no meu peito azouta
nas miñas tempas
hoxe.


O salouco que agochei zoando entre a escuma
dos días máis agros do meu lene aboiar
entre laxes e lousas semella estoupar ceibo
mañá.


Viravoltas e recunchos do maxín
enchoupando dúbidas e débedas na friaxe deste nordés
que clarexa os ceos e xea corpos e ánimas febles
outra volta.



Fronteiras infindas dun futuro que pasou
esparexido por diante das miñas pálpebras
coma can sen dono ou azos sen folgos
sempre.


Sen data, pero deste mes de outubro de 2011
O can é o "Pipo" dos meus colegas Conchi e Fellini

6 comentarios:

banderas dijo...

Para los que no hablan nuestra lengua, y como este poema es más "gallego" que los anteriores, una traducción rápida.

Perro sin amo

El filo de mi cuchillo más afilado/no llega para penetrar la corteza de esta niebla espesa/que oculta un mañana de refilón/ayer.

Un grito sumergido en la cascada/de angustia que brota en mi pecho golpea/en mis sienes/hoy.

El gemido que oculté zumbando entre la espuma/de los días más agrios de mi suave flotar/entre losas y lápidas parece explotar libre/mañana.

Volteretas y rincones de la imaginación/encharcando dudas y deudas en la frialdad de este nordeste/que clarea los cielos y congela cuerpos y almas débiles/otra vez.

Fronteras infinitas de un futuro que pasó/extendido por delante de mis párpados/como perro sin amo o ánimos sin aliento/siempre.

Esperoque os guste. Un bico ;-)

Anónimo dijo...

me gusto el poema, el ritmo, el tono pero lo mejor fue la traduccion; pero parece que sigues arrastrando un sufrimiento fantasma de tu vida ¿que hay de cierto en esta afirmacion?
Sabes que seguimos tus historias

¡¡¡ánimo!!!

Raquel dijo...

Bonito leerte

banderas dijo...

Desde luego no estoy en el mejor de mis momentos... ni mucho menos.

En la traducción hay juegos entre palabras que se pierden. Es lo malo de las traducciones.

Gracias por los deseos.

Hola de nuevo Raquel, y gracias por seguir ahí a pesar de que ando muy desaparecido del mundo.

Bicos ;-)

Kenson dijo...

Uns dicían que eran "tan gallegos como el gallego", unha concelleira falaba de "fiestas demasiado gallegas", unha individua de "gallego en sentido peyorativo" e ti dun poema "más gallego que los anteriores".
Calquera poema escrito en galego é tan galego como o resto.
As persoas galegas somos galegas e punto. Non hai escalafón.
E sabes que cho digo con cariño e respecto. ;-) Pero xa sabes como estou de sensíbel con este tema.
Outra cousicha: arrastras un sufrimento fantasma? Iso soa a peli gore.
Bicos e que sexa leve.

banderas dijo...

Ola de novo, kenson. Cando puxen entre comiñas a verba galego e empregtuei o adverbio máis contaba, por unha parte, con ironizar precisamente sobre a xente que amosou ese tipo de opinións sobre a nosa lingua nai e, por outra, deixarlle ben clariño a certa anónima que se facía a tradución era precisamente por ela.

Sei sobradamente o sensible que es con este tema en particular e sinto que che parecera mal esa expresión, pero non podo estar avaliando sempre as sensibilidades de todas as miñas posibles lectoras.

Sobre a pregunta que me repetides sobre unha pantasma...eu non creo en pantasmas, senón en persoas que poden facer moito mal en momentos de ira, de rabia, de odio ou de desesperación. Creo que, por desgracia, as persoas temos capacidade para facernos moito ben e amor, pero tamén fondas feridas, por iso eu sempre que puiden tentei evitar o confrontamento directo, e optei polo diálogo. Cando iso non funciona ás veces aparecen esas pantasmas que vós decides.

Un bico. ;-)